အေ၀း…
အတိတ္ေတြရဲ႕ အေ၀း
တစ္ေန႔ေတာ့ သြားၾကမယ္…
ပန္းစိုက္ရင္း ပန္းကမပြင့္
ကဲ…ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ
တိမ္ေတြလို ခ်ည္ေနွာင္ထားခဲ့မိတဲ့
သံေယာစဥ္ၾကိဳးေတြက ေလနွင္ရာမွာ
စိတ္ထင္တိုင္း စိုင္းသြားၾက…
ငါတို႔လည္း ေ၀းၾကမယ္…
ငါထင္တယ္…
ပန္းဥယ်ာဥ္လို မိန္းမပ်ိဳ
စမ္းေရစီးသံေတြၾကားမွာ
ၾကမ္းတမ္းစြာ စီးေမ်ာရမယ္လို႔
ဘယ္ထင္ခဲ့လိမ့္မလဲ…
သူမေကသာထက္မွာ
ေျခြေျခြခ်ခဲ့မိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့အနမ္းေတြ
ငါ့ကို ျပန္ေပးလိုက္ပါေတာ့…
တိမ္ေတြလို…စိုင္း
ေလေတြလို…ရိုင္း
ေၾသာ္…လိႈင္းေတြၾကမ္းၾကရဦးမယ္
သူမ…မ်က္၀န္းပြင့္ေတြ ဘယ္ဆီကိုမ်ား
လြင့္ေနပါလိမ့္…
ညိႈ႕ခ်က္မိ စိတ္တံခါးမ်ား
ဖြင့္ဟလိုက္ၾကဖို႔ ခက္ခဲသြား…
ေျဖရခက္ေနတဲ့…သူမနႈတ္ခမ္းမ်ား
တဆတ္ဆတ္တုန္လို႔…
ကမၻာဟာ လင္းလ်က္ေမွာင္…
ေမွာင္လ်က္ အလင္းေတြ ကန္းသြားၾက…
ေ၀းၾကမယ္…
ေ၀းၾကမယ္…
ငါတို႔လည္း ေ၀းၾကမယ္
ေရႊၾကယ္မိုး
No comments:
Post a Comment