အဲ့ဒီ့အလင္းေတြ ဘယ္မလဲ ျဖဴျဖဴ
ေတာင္စြယ္ကလမင္း ယြန္းလို႕သြားၿပီ
ဆို႕နင့္ေၾကရွေနတဲ့ ရင္ဘတ္ကို
ဘယ္လိုဘယ္ပံု အလင္းေတြနဲ႕
ဘယ္လိုဘယ္ပံု ေျဖသိမ့္ေပးရေတာ့မလဲ
ေျပာခဲ့ပါ…ျဖဴျဖဴ…..ျဖစ္နိုင္ရင္
ေျပာျပခဲ့ပါ….
လက္ေတြတြဲထားခဲ့ပါလ်က္နဲ႕
အဲ့ဒီ့ညေနမွာငါတို႕အျပီးတိုင္ေ၀းခဲ့ၾကတယ္
ရီေ၀စူးရွတဲ့…..ရနံ႕တစ္စံု
မစားျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့…..ပီေကေတာင့္မ်ား
ဓါတုဆိုးေဆးမပါေသာ…..ဆံႏြယ္စမ်ား
ကဗ်ာဆန္ဆန္……အျပံဳဳး၀ိုင္ခ်ိဳမ်ား
ခုေတာ့…အၿပီးတိုင္ေ၀းခဲ့ၾကပါၿပီ
က်က္သေရအလင္းေတြေဆာင္လာသူဟာ…နင္
ဘယ္စစ္ပြဲကိုမဆိုမုန္းတီးခဲ့သူဟာ…နင္
စိမ္းနုေရာင္၊ ပန္းနုေရာင္ေတြကိုႀကိဳက္ခဲ့သူဟာ…နင္
ခုေတာ့…
ကားနွစ္စီးေၾကာင့္ ေျမဇာပင္ျဖစ္ခဲ့ရသူဟာ….နင္
ဘယ္ၾကမၼာဆိုးေတြကမ်ား ငါတို႕ကိုအလစ္၀င္စီးခဲ့ၾကပါလိမ့္
ငါခ်စ္တဲ့ျဖဴျဖဴ အုတ္ဂူျပာေလးထဲမွာ
ၾကယ္ေလးေတြ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႕
အိပ္စက္ေနေရာ့ျပီ…
ျပန္ပါဦးမယ္…..
ျပန္ပါဦးမယ္….
ေျခေထာက္တို႕ေျမျပင္နွင့္ မထိၾက…
ေကာင္းကင္ဟာ ငါ့ေအာက္မွာမ်ားလား…?
တိမ္ေတြဟာ ငါ့အေနာက္မွာ မ်ားလား…?
ပန္းနုေရာင္လြယ္အိတ္တစ္လံုးနဲ႕
အနက္ေရာင္လြယ္အိတ္တစ္လံုးတို႕
ညင္သာစြာထိေတြ႕ျပန္ခဲ့ရတဲ့ အိမ္ျပန္လမ္းေတြ
ေၾကြလင့္လို႕သြားခဲ့ၿပီ…..
အဲ့ေနာက္ေတာ့…..
တုန္ရီခ်ိနဲ႕ေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႕
နို၀င္ဘာ11ရက္ေန႕တိုင္း
လူတစ္ေယာက္
နင့္ေဘးမွာ ကဗ်ာေတြလာရြတ္ေနလိမ့္မယ္…
အခုေတာ့…ျဖဴျဖဴေရ
ငါဟာေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ ေပေပေတေတ
ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လို႕ေနၿပီကြဲ႕
နင္ရွိတုန္းက လင္းခ်င္းခဲ့တဲ့ကဗ်ာဆရာ…
ခုေတာ့…မၾကားမွန္းသိလ်က္နဲ႕ေမးမိေနတယ္
“အဲ့ဒီ့အလင္းေတြ ဘယ္မလဲ…ျဖဴျဖဴ”
ေရႊၾကယ္မိုး
No comments:
Post a Comment