ေအးစက္ရီခိုးေနတဲ့
မ်က္လံုးေတြထဲကပဲ
ငါတို႔ရဲ႕
အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေသလုေမ်ာပါးေတြ႔ရွိ
ကိုယ့္စိတ္ကို
ကိုယ္ျပန္ျပက္ရယ္ျပဳမိၾကေတာ့လည္း
ဘယ္နည္းနဲ႔မွ
မရွင္သန္နိုင္ၾကေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္း
ဇာတ္လမ္းေတြဟာ
ထိကရုန္းဆန္ဆန္ ကိုင္းညြတ္သြားၾက
ပံုျပင္လို
အသိတရားမ်ားထဲ ငါတို႔ ခနခနျပန္လည္ေတြးေတာ
အထိအေတြ႔ေတြ
ဘာတစ္ခုမွမရွိ…တ၀ဲ၀ဲနဲ႔ မ်က္စိလည္
နာက်င္ေနၾကရတယ္လို႔
သိေနရတာက ပိုၿပီးဆိုးရြားေစခဲ့
မိသားစုနွစ္စုကိုယ္စီခို၀င္ခဲ့ၾကတဲ့
တံဆိပ္ေတြကြဲျပားျခားနား
အ၀ါေရာင္စပို႔ရွပ္ေလး…ငါ့လက္သီးဆုပ္ေတြကို
ေျဖေလ်ာ့က်ေစ
လြတ္လပ္အေတြးအေခၚေတြမွာတင္
ရယ္သံေတြက
အရင္လိုမလြတ္လပ္ၾကေတာ့ဘူး
နႈတ္ခမ္းေကြးေကြးနဲ႔
အျပံဳးပါး…ရုန္းကန္ေနရတဲ့စကားလံုးေတြ
ျပာမိႈင္းညိႈ႔တက္
…ျငင္းဆန္စရာလည္းမရွိ…လက္ခံစရာလည္းမရွိ
အတြန္႔အေၾကလုပ္ပစ္လိုက္တဲ့
သူမရဲ႕ ေရႊေရာင္ဆံပင္လြင္လြင္ေလးေတြထဲ
ငါ့
အမွန္တရားေတြေပ်ာက္ဆံုး…ေအးစက္မာေက်ာတဲ့ ျမင့္ျမတ္မႈပံုစံေတြနဲ႔
တစ္ခုခုကို
စဥ္းစားေတြးေတာယံုနဲ႔ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္လို႔ရ
ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်းမျပည့္စံုမႈမ်ားကစလို႔
တေလွ်ာက္လံုး
ငါ့ကိုေစာေစာစီးစီး
တိုက္ပြဲက်ေစခဲ့…(၅)နာရီ (၂၀) သေဘၤာေခါက္ထက္
ပိုမိုေနာက္က်…တစစကြာလွမ္း…အိမ္အျပန္လမ္းေတြက
တုန္လႈပ္ဖြယ္
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့
အာသာရင္းဘိုးက
ဆိုဖီလီယားလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္နိုင္တဲ့ ကဗ်ာမ်ိဳးကို
ငါက
ဇာျခည္မ လို႔ နာမည္ေပးလိုက္မိတယ္
ေရႊ
ၾကယ္ မိုး
No comments:
Post a Comment