အေပးအယူေလးကို
ေတာင္းဆိုဖို႔ရာ အလွမ္းေ၀းခဲ့ၿပီလား
ရီေ၀ေလးနက္လြန္းလွေသာ
ဆံႏြယ္မ်ား ေခြေခါက္တြန္႔ေၾက
နီစင္းက်ေနေသာ
မ်က္၀န္းမ်ား အခ်ိတ္အဆက္မမိ
တကယ္တမ္းမွာ
အနွစ္သာရတည္ေဆာက္မႈ
ပံုစံအားျဖင့္ပါ
မင္းနဲ႔ငါဟာ ျခားနားေနခဲ့ၾက…
တစ္ခါတစ္ေလမွာေလာက္ပဲ
တို႔တေတြ မ်က္လံုးခ်င္း အဆက္အသြယ္ရ
စာမ်က္နွာေတြကို
လြမ္းနာက်ေစ…အဲ့ဒီ့လို မရႈမလွ အဓိပၸါယ္မ်ား
လက္သီးဆုပ္ရင္လည္း
အဆင္မေျပ…လက္၀ါးျဖန္႔ရင္လည္း အဆင္မေျပ
ဘာကမွ
အဆင္မေျပ…တလိပ္ၿပီး တလိပ္ စီးရက္ေငြ႔ေတြ ေထာင္းေထာင္းထ
စိတ္ဓါတ္ေတြ
မီးခိုလိုအူ… ေရႊေရာင္ေတာက္လက္ေနေသာ ဆံပင္အေခြေခါက္မ်ားဆီ
နီကိုဒင္းေငြ႔ေတြကိုမႈတ္ထုတ္…ပံုျပင္ေတြထဲမွာ
ၾကားၾကားဖူးေနၾက မင္းသမီးတစ္ပါးလို
သူမရဲ႕
တည္ၿငိမ္မႈမ်ား…လည္ျပန္ၾကည့္ေသာ အၾကည့္စူးရဲရဲမ်ားထဲ ေနေရာင္ကိုအံတု
ေျခလွမ္းေတြပိုသြက္ခဲ့ၾက…ပိုေနာက္က်ခဲ့ၾက…ငါတို႔ရဲ႕
ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀း
ငါ့အတြက္
အဲ့ဒီ့သူမရဲ႕ ဆံပင္ေတြမွာ ခင္၀မ္းရဲ႕ ‘ျပည္မွာေဆာင္း’ ၊ ‘ပန္းခရမ္းျပာ’
‘နွင္းဆီျဖဴရဲ႕အေ၀းကလူတစ္ေယာက္’
စသည္တို႔ မိႈင္းမိႈင္းညိႈ႔ညိႈ႔တြဲလဲခိုလို႔
ငါ့ရဲ႕
အ၀ါေရာင္ေလးဆီ ခုခ်ိန္ထိ မရနိုင္တာေတြမကုန္ေသးဘူးလား ေမးေမးေနမိ
တစ္ကိုယ္လံုးျပာေ၀…ခုနွစ္ရက္စာေလာက္
ေခ်ာင္က်ေနတဲ့ မ်က္တြင္းေတြလည္း အသံတိတ္
ဟင္းလင္းျပင္ဆန္ဆန္လမ္းသြယ္ေလးထဲ
ရန္သူသဖြယ္ေငးရီမႈေတြကလည္း
ငါရွိေၾကာင္း
ငါ့ကိုယ္ငါ ေသခ်ာေစ…ညဆိုရင္ ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ရင္း သူမကိုေတြးေတာ
ဟိုးအရပ္ေတြဆီ
ေ၀းကြာျခားနား…ၾကယ္ေတြေအာက္မွာ သူမလမ္းေလွ်ာက္ေနမယ္ဆိုတာပဲ သိရ
အရင္လို
ေန႔ေန႔ညည ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ငါတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ရေတာ့မယ္ မထင္ဘူး
အရင္လို
မင္းေရခပ္ဆင္းတဲ့အခါ ဂရုတစိုက္ ေငးၾကည့္ေနေပးမယ့္ ငါလည္း မရွိေတာ့ဘူး
အရင္လို
စက္ဘီးနက္ျပာေလးရဲ႕ ေျခနင္းသံေတြကလည္းဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္မရေတာ့ဘူး
ေရႊ
ၾကယ္ မိုး
No comments:
Post a Comment