ပန္းမရွိပဲ ပြင့္ပြင့္ျပေနရတဲ့
လူ
ရနံ႔ခ်ိဳလဲ့ေတြ တပံုတပင္နဲ႔
၀မ္းဗိုက္ျဖည့္
ျမင္ျမင္သမွ်ကို မြတ္သိပ္ဆာေလာင္
အရွက္ဓါးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္
ျပန္သတ္ခဲ့ရတာေတြလည္း
မနည္းေတာ့ဘူး
ေလာကဓံျပင္က်ယ္ၾကီးထဲ ၀ါသနာ
စကၠဴေလွေလးေတြ ရြက္လႊင့္
ၾကယ္ေၾကြေတြလိုက္ဆယ္ရင္း
ေမွာင္ခဲ့ဘူးတယ္
ျမက္တစ္ပင္ကို ဆုပ္ရင္း ေရနစ္ခဲ့တယ္
ဟင္းလင္းျပင္ၾကီးထဲမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္းလား
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဓါး၀ံ့ခဲ့တယ္
ခင္၀မ္းရဲ႕ ပန္းခရမ္းျပာေဗဒါလိႈင္းကို
အက်ယ္ၾကီးေအာ္ဆိုတယ္
မိုးေမွာင္ညဆိုတာကို သိခဲ့တယ္
ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ကို ငိုခဲ့တယ္
ေတာင့္တတဲ့အဆင္းက ခုခ်ိန္ထိ
အလင္းမလုပ္နိုင္ေသးဘူး
စီးကရက္တစ္လိပ္ေတာင္ မေသာက္နိုင္တဲ့
လူအတြက္
၀မ္းဗိုက္ဆိုတာ မီးေတာင္တစ္ခုအလားပဲ
တစ္ခဏတာေလးေတြကိုလည္း ဘ၀ဆံုးေလာက္ေအာင္
ေတြးလံုးထုတ္ခဲ့တယ္
ဘာဆိုဘာမွ မရွိတဲ့လူပါ
အဲ့ဒီ့ဘာဆိုဘာမွ မရွိတဲ့လူကို
မိန္းမေတြက တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္
လာလာညိႈ႕ေနၾက
ငါဟာ ကဗ်ာဆရာ…အၾကည့္ေတြကို
မေရွာင္နိုင္ဘူး
ခ်ိဳတဲ့နႈတ္ခမ္းမွာ နစ္မြန္းတယ္
စူးတဲ့အၾကည့္မွာ ပြန္းပဲ့တယ္
ထမင္းအရမ္းဆာေနတဲ့ အခါေတြလိုမ်ိဳး
သူတို႔ရယ္သံေတြက ငါ့ကို ရွက္ရြ႕ံတုန္ခါေစတယ္
ေၾကြတဲ့ ကမ္းကိုလည္း နမ္းခဲ့တယ္
ေျခြတဲ့ လမ္းကိုလည္း လွမ္းခဲ့တယ္
ကပ္လြဲခဲ့တယ္…ေတ့လြဲခဲ့တယ္
ေသကြဲကြဲတယ္…ရွင္ကြဲကြဲတယ္
ခါးသက္ခဲ့တယ္…ခ်ိဳျမခဲ့တယ္
ျမိဳခ်ခဲ့တယ္…ေထြးထုတ္ခဲ့တယ္
ဘာဆိုဘာမွ မက်န္ဘူး
မိသားစုအရိပ္က ငါ့အတြက္ ခါးတယ္
အဲ့ဒီ့ဘာဆိုဘာမွ မရွိတဲ့ငါ့ကို
မိန္းမေတြက တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္
လာ-လာညိႈ႕ေနၾက…။ ။
ေရႊ
ၾကယ္ မိုး
No comments:
Post a Comment