တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္ဟာ
ကဗ်ာဆရာတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္းသူမ သိသြားမွာ
စိုးရိမ္ခဲ့ဖူးပါတယ္…
တစ္ေန႔မွာ
ခေရပန္းေတြကို နွစ္သက္တဲ့ သူမဟာ
ခေရရန႕ံမစြတ္မပြတ္ေလးနဲ႔ သပ္ရပ္ေနတဲ့
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကို ကိုင္လို႔
ကြ်န္ေတာ္ဟာဘယ္သူလဲဆိုတာကို သိသြားပါေတာ့တယ္…
သူမဟာ ကဗ်ာေတြကိုခ်စ္တတ္တဲ့သူ…
သူမဟာ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြေတြ႔တိုင္း ဖတ္ေလ့ရွိသူ
ဒါေပမယ့္ သူမဟာ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ရမွာကို
ေသမေလာက္ ေၾကာက္တဲ့သူတစ္ေယာက္ေပါ့…
ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ေလာကၾကီးကို ပစ္ပယ္ထားတဲ့
လူမို႔လို႔ သူမစိတ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ သူမကို
ပစ္ပယ္သြားမွာ စိုးေၾကာက္ခဲ့ေလသလား…
သူမရဲ႕ မ်က္လံုးေတြ ျဖဴေဖ်ာ့ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို
ေငးၾကည့္ေနခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္…
ကဗ်ာဆရာဟာ အခ်ိန္ေရစီးထဲမွာလည္းမေန
ေပ်ာ္ျမဴးတဲ့ စိတ္အလ်ဥ္မွာလည္း မေန…
စိတ္ထင္ရာသာ ဒုန္းဆိုင္းသြားေနတတ္ခဲ့…
ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ကမၻာဟာ ကဗ်ာေတြနဲ႔ပဲ တည္ေဆာက္ထားခဲ့…
ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဆံပင္ေတြရွည္၊ လက္သည္းေတြရွည္
မ်က္လံုးေတြက ခ်ိဳင့္၀င္လို႔၊ စီးကရက္ကလည္းဖြာ…
ဗရမ္းဗတာ ဆန္တဲ့ကြ်န္ေတာ့္ကို အဲ့ေန႔စြဲေတြတစ္ေလွ်ာက္လံုး
သူမ ေငးေမာၾကည့္ရႈေနခဲ့တယ္…
အရင္လို စကားေတြက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိေတာ့…
ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အသက္ဟာ ကဗ်ာထဲမွာပဲ ရွိတယ္ဆိုတာကို
သူမ ေကာင္းေကာင္းၾကီးလက္ခံထားခဲ့ဖူးပါတယ္…
ကဗ်ာဆရာေတြဟာ တျခားလူေတြ မေတြးရဲေလာက္ေအာင္
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အနာတရေတြရွိတယ္ဆိုတာကိုလည္း
သူမ မခ်င့္မရဲနဲ႔ နားလည္သေဘာေပါက္ထားပါတယ္…
Love ကို ဘယ္လိုသတ္မွတ္လဲ…တဲ့
လိင္စိတ္တစ္မ်ိဳးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျဖခဲ့ပါတယ္…
ဘယ္အခ်ိန္ထိ ကဗ်ာေတြကို ရူးသြပ္သြားမွာလဲ…လို႔ေမးေတာ့
အသက္မထြက္မခ်င္းလို႔ ေျဖခဲ့ပါတယ္…
သူမ တုန္ရီစြာ ခပ္ပါးပါးေလး ရယ္ျပခဲ့တယ္ ထင္တယ္…
တစ္ေန႔မွာ သူမဟာ
ကြ်န္မမွာ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ကို ေပြ႔ပိုက္နိုင္တဲ့အင္အား
မရွိဘူး ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရ သေယာင္ေယာင္နဲ႔
စြန္႔ခြါသြားခဲ့တယ္
ဒါဟာ တေယာတစ္လဒ္ရဲ႕ၾကိဳးလိုပဲ…
တအီအီနဲ႔ ျမည္တမ္းျပီး နူးညံ့စြာ နာၾကင္ခဲ့ရတယ္…
သစ္ရြက္ေၾကြေတြကို ငံု႔ၾကည့္မိတိုင္း သူမဟာ
ဖတ္စာအုပ္ထဲကေလာက္ေတာင္ ဆြဲအားေတြအေၾကာင္း
နားမလည္ပါလားလို႔ သတ္မွတ္မိတယ္…
ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဆြဲအားေတြကို လြန္ဆန္ခဲ့ေလသလား…
ေဆာင္းတြင္းရဲ႕ မနက္ခင္းမွာ သူမရဲ႕ ပံုရိပ္ဟာ
ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ဆြဲအားတစ္ခုပါ…
ျပန္မရေတာ့မယ့္ အတိတ္အတြက္
အနာဂါတ္မွာ ပင့္သက္ေတြနဲ႔ ေပါင္းဖက္လို႔…
လတ္လတ္ဆက္ဆက္ကို နာက်င္ေနရရင္း
ကဗ်ာဆရာဟာ ကဗ်ာေတြကို ဖြားျမင္ေပးခဲ့ရဲ႕…
ေရႊၾကယ္မိုး
No comments:
Post a Comment