ႀကိဳးတိုတိုနဲ႔ပဲ
ခ်ဳပ္ေနွာင္လိုက္မယ္
ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္မေရာက္ရင္လည္း
ေနပါေစ
ဘယ္ေန႔ပဲေရာက္ေရာက္
ေန႔ခင္းေလနဲ႔
အသက္ရႈမ၀တာကို ေမ့ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ
ငါ့တစ္ကိုယ္စာႏြံအိုင္ဟာ
ငါမပိုင္တဲ့ တရားတစ္ခု
နွစ္ေတြဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ
ကိုယ့္ေျခရာကိုယ္ျပန္
ျမင္နိုင္ရေလာက္ေအာင္
နက္လွခ်ည့္
ေငြစကၠဴတစ္ရြက္နဲ႔ေရြးထုတ္ယူလို႔
မရေတာ့ဘူး
တစ္ေန၀င္တစ္ေနထြက္
လြယ္အိတ္တစ္လံုးရင္မွာပိုက္ၿပီး
ဘ၀ကို
မီးၿငွိမ္းသြားေနရတာပါပဲ…တစ္ခါတစ္ခါ ၾကံဳတုန္းႀကိဳက္တုန္း
စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ပစ္လိုက္တာကလြဲလို႔
ငါ အခါခါေသခဲ့ပါၿပီေလ
ညီမေလးျပည့္စံုနဲ႔လည္း
အဲ့ဒီ့လို စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔မေျပာရတာ ၾကာၿပီ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ၿပိဳက်ခဲ့ၿပီးၿပီဆိုတာကိုပဲ စီးကရက္ေငြ႔ေတြနဲ႔ ေမ့ပစ္ေနရတယ္
အဲ့တာကို
သိသိေနရတာနဲ႔ပဲ သၾကားလံုးေတြ ၀ယ္မစားျဖစ္ေတာ့ဘူး
ျပန္မေရာက္နိုင္ေတာ့တဲ့
ရြာစဥ္ေတြ၊ ေက်းလက္ေတြ၊ ၿမိဳ႕ျပေတြ ထပ္္လာၿပီ
ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ
ဘယ္လိုစာသင္ေက်ာင္းေတြ ပါလာဦးမယ္မသိ
အထက္ပိုင္းက
ေတာင္ေတြလည္း ငါ့ကိုမွတ္မိၾကေတာ့မယ္ မထင္ဘူး
ဒီတစ္ေႏြကုန္ရင္ေတာ့
ဆရာေဆးလိပ္ျဖတ္မယ္ မိျဖဴ…။ ။
ေရႊ
ၾကယ္ မိုး
No comments:
Post a Comment